Charakterystyka i działanie: lek o właściwościach androgennych, wywierający znacznie słabsze niż testosteron działanie hamujące czynność jąder. Nie hamuje wydzielania gonadotropin i nie hamuje spermatogenezy. Wyrównuje niedobór męskich hormonów płciowych, wynikający ze zbyt małej produkcji endogennych androgenów. Podany doustnie wchłania się całkowicie z przewodu pokarmowego, po 3-4 godz. osiągając maksymalne stężenie w surowicy. Stężenie mesterolonu w krwi odpowiada fizjologicznemu stężeniu testosteronu. Metabolizowany jest w wątrobie. U mężczyzn nie powstają metabolity o działaniu estrogennym. Wydala się w postaci metabolitów, w 80% z moczem w 20% z kałem.
               Wskazania: zaburzenia potencji, hipogonadyzm, niepłodność spowodowana oligospermią lub niewydolnością komórek Leydiga. Przeciwwskazania to rak gruczołu krokowego, guzy wątroby. Działania niepożądane natomiast to częste lub długotrwałe erekcje, zwiększone ryzyko występowania guzów wątroby.
               Dawkowanie:z aburzenia potencji: doustnie początkowo 25mg 3 razy dziennie, po uzyskaniu poprawy 25 mg 2 razy dziennie. Hipogonadyzm: w celu wykształcenia wtórnych cech płciowych doustnie 25-50 mg 3 razy dziennie w ciągu wielu miesięcy, jako dawka podtrzymująca 25 mg 2-3 razy dziennie. Oligospermia: doustnie 25 mg 2-3 razy dziennie w ciągu jednego cyklu spermatogenezy (90 dni). Po kilkutygodniowej przerwie leczenie można powtórzyć. Niewydolność komórek Leydiga po okresie pokwitania: w celu zwiększenia stężenia fruktozy w ejakulacie stosuje się doustnie 25 mg 2 razy dziennie w ciągu wielu miesięcy.

Zastosowanie w kulturystyce :

  Mesterolon (hydroxy-17 beta methyl-1 alpha 5 alpha-androstanone-3) znany bliżej pod nazwą handlową PROVIRON jest łagodnym androgenem stosowanym w medycynie do zwalczania bądź łagodzenia dolegliwości związanych ze zmniejszeniem wydolności, zaburzeniami popędu płciowego, drażliwości, depresji, bezsenności czy osłabieniem zdolności koncentracji i myślenia w wyniku niedoboru naturalnych androgenów (np. andropauza) jak też hipogonadyzmu i stanów mu podobnych czy niepłodności, także o podłożu niedoborów endogennych androgenów, objawiających się w różnym wieku. W sporcie stosowany jest dwojako - właściwie, jako tapering i raczej bezsensownie, błędnie - jako anabolik bądź antyestrogen.

Zastosowanie właściwe - jako środek do taperingu.

Zaawansowani i rozumni sportowcy używają Provironu tylko w tym celu. Mają bowiem świadomość, że mesterolon pomaga im wyrównać "dość bezboleśnie" stan "abstynencji posteroidowej" po zakończeniu cyklu. Owa abstynencja objawiająca się zmęczeniem, spadkiem wydolności (np. siła i wytrzymałość treningowa) i masy czy złym samopoczuciem objawia się tym silniej, im większe dawki steroidów stosowaliśmy, przez dłuższy okres czasu i im szybciej, z dużą gwałtownością przerwaliśmy cykl steroidowy. Zwłaszcza gdy nie kończyliśmy go stymulatorami przysadki i jąder - np. gonadotropina czy clomifen. W sytuacji takiej organizm po "odstawieniu" podawanych egzogennie steroidów - testosteronu bądź jego pochodnych czy prekursorów, reaguje na tą sytuację efektami ubocznymi powyżej wymienionymi. Dla pracujących nad masą najbardziej dolegliwe będą tu jej spadki, spowodowane niczym innym jak zachwianiem naturalnej równowagi stężenia głównie testosteronu i DHT w organizmie. I właśnie ów "bolesny" okres można "przeskoczyć" stosując Proviron jako substytut naturalnego testosteronu. Jeśli połączymy mesterolon w połączeniu z innymi taperami, to mamy dużą szansę na utrzymanie wypracowanej w trakcie steroidowego cyklu masy mięśniowej i nie pogorszenie nam się także z tego powodu humoru.
Dawkowanie mesterolonu jako tapera jest zależne od siły cyklu jaki stosowaliśmy i naszej masy. Średnio przyjmuje się 25 mg trzy razy dziennie przez pierwszy tydzień po ostatnim zastrzyku steroidu bądź tabletce. Dawkę tę zmniejsza się w drugim tygodniu do 50 mg (2 x 25 mg) dziennie, a w trzecim tygodniu do 25 mg - tj. jednej tabletki.

Zastosowanie błędne - jako anabolik bądź antyestrogen

W kulturystycznej mitologii krąży niczym zły szeląg pogłoska jakoby Proviron był dobrym specyfikiem do przeciwdziałania ginekomastii. Nic bardziej mylnego. Choć jestem w stanie zrozumieć taki tok rozumowania niektórych kulturystów, amatorów medycznych. W ich przeświadczeniu mesterolon jako androgen jest w oczywistej opozycji do estrogenów będących przyczyną "gino". Tyle tylko, że nie zawsze tak prosty tok rozumowania jest uzasadniony medycznie. Mesterolon bowiem, jak wspomniałem powyżej zwalcza stany niedoboru androgenów a nie ich nadmiar, który prowadzi do aromatyzacji a w konsekwencji do przykrej ginekomastii !!! Dlatego też choć sam z siebie mesterolon nie wywołuje ginekomastii, to w połączeniu go z innymi steroidami (czyli w trakcie cyklu) może spowodować podwyższenie poziomu androgenów i wywołać lub pogłębić istniejącą już ginekomastię !!! Natomiast opowieści pakerów o tym jak cudownie Proviron zapobiegł u nich "gino" są niczym innym jak efektem placebo. Wielu jednak nie przyznaje się, że piersi po takiej metodzie znaczne im się zaokrągliły a niektórzy zakończyli w wielkim wstydzie swoją sportową karierę. Mesterolon nie jest i nigdy nie był stosowany w medycynie jako antyestrogen, bo nim nie jest !!! Jest tylko androgenem i łagodnym anabolikiem.
Co do zastosowania mesterolonu jako środka anabolicznego - ma to niestety niewielki sens. Wprawdzie efekty "wizualne" są nie najgorsze - szybkie "napęcznienie" w efekcie zatrzymania się w organizmie elektrolitów i poczucie siły i zwiększenia wydolności. W rzeczywistości jednak przyrosty masy są niewielkie i osiągane przy dużych dawkach rzędu 150 - 250 mg dziennie, co pomimo niewielkiej toksyczności tego steroidu stają się wówczas dolegliwe (głównie: zatrzymanie elektrolitów, wyprysk, łysienie, priapizm, czerwienica, pobudzenie i podenerwowanie, a przy długotrwałym stosowaniu uszkodzenia wątroby).

Farmakokinetyka mesterolonu.

Mesterolon wchłania się po podaniu doustnym niemal całkowicie z przewodu pokarmowego przy rozsądnych dawkach (10 - 100 mg). Powyżej tej dawki jest szybko metalizowany i nadmiar wydalany z moczem i kałem. Najwyższe stężenie w surowicy krwi osiąga w okresie 40 minut - 1 godziny po podaniu, zaś okres półtrwania wynosi około 12 godzin.